Firstly, I wanna re-thank all readers who gave me the inspiration to continue writing. It is really hard to keep up the good work in blogging and keep myself updated with the current issues be it political or non-political news. Okay, many things has happened since i last blogged actively but hopefully this is going to be a new beginning from an abrupt end. Thanks again for all your support and advice.
Today I want to blog about the title. Yes, hypocrisy or rather hypocrites. According to dictionary.com...hypocrisy means:
1. a pretense of having a virtuous character, moral or religious beliefs or principles, etc., that one does not really possess.
2. a pretense of having some desirable or publicly approved attitude.
3. an act or instance of hypocrisy.
and hypocrite means:
1. a person who pretends to have virtues, moral or religious beliefs, principles, etc., that he or she does not actually possess, esp. a person whose actions belie stated beliefs.
2. a person who feigns some desirable or publicly approved attitude, esp. one whose private life, opinions, or statements belie his or her public statements.
Okay, I guess that is very clear isn't it? Basically a hypocrite is a person who doesnt practise what he or she preaches. That is a simple way to put it. But of course it can also mean doing something which you dont really mean/intend to do it. Hypocrisy itself is a subject of research in human behaviour and sociology i believe.
In Malaysia, and also parts of the world, hypocrisy is actually the backdrop of society. Do you realize somehow everything is pretty much connected? When the Deputy Prime Minister (DPM) said Malaysia is an Islamic State, isn't that statement an example of hypocrisy? Oh by the way, is there a difference between an Islamic State and an Islamic Country? Tun Dr Mahathir Mohamad said an Islamic Country is just a country which official religion is Islam. Islamic State would mean something like what PAS wants, which is implementation of Islamic Constitution and Islamic Laws.
Well, in whichever way you see or interprete it, Malaysia to me would still be perceived as a secular nation. Why? Simple as ABC, the Constitution is secular! Say whatever you like but at the end of the day, Malaysia would still be secular. Actually, the root cause of hypocrisy is always politics. To stay in power, we need to create something which would mobilize the people's thinking and reactions. And that is why the DPM said it. He didn't mean it personally of course, but for political purposes, that had to come out, because if not, he may lose his Pekan and UMNO seat. The same for Hishammudin, if he doesnt wave his keris, then he may also lose his support from UMNO. Well of course they may plan to boo Dr M but he didnt make it so they had to 'threatened' the Chinese. See whichever way you like but that is political survival for UMNO. They have to maintain political power in Malaysia.
That is why hypocrisy is so vital in politics. On one hand, they preach the best and noble values. While on the other hand, they are not practising what they preach. They say Malaysia is an Islamic State or Country or Nation or whatever. But according to Islam, gambling is illegal and would you allow gambling to take place in Malaysia? Of course not! Well, Casino de Monte Carlo in Genting is well and alive, so I guess that simply means Malaysia is secular(apart from the Constitution).
There are of course many more things to describe this form of hypocrisy to the hilt but I guess every Tom Dick Harry and Sally is aware of it, so I shall not dwell further. Like Raja Petra said, it is akin to Paris Hilton saying to the whole world she is a virgin and doesnt drink and drive or party till the wee hours in the morn. This things are already 'sebati' in Malaysians. We don't really care whether the PM son in law is having affair with Maya Karin or how he actually got the money to buy iPhone and roam here. But what we are more concerned of is the real state of poverty in Malaysia. Is it actually very sad to see that the disparity between the rich and the poor has seemed to increase dramatically. If this goes on, I fear we will end up like Indonesia during the financial crisis in 97-98. The people trusted to administer this country seem not be capable of running it well. But people will still choose BN due to limited choices and chances. And as long as BN is in power, the rakyat will have to live with this hypocritic administration like forever.
Sigh...I am getting very tired and sad for our beloved nation. It doesnt have to go this way. Why are we losing out to Thailand, Vietnam and even Indonesia??!!
Sunday, July 22, 2007
Friday, July 13, 2007
'mati hidup semula'
Mengapa Anwar Ibrahim patut menjadi Perdana Menteri.
Sebagai permerhati politik tempatan dan rakyat biasa Malaysia yang tercinta ini, saya ingin memberikan pandangan saya berkenaan scenario politik tanah air kebelakangan ini. Umum mengetahui bahawa keadaan politik Negara nyata tidak stabil dengan kritikan bekas Perdana Menteri, Dr M terhadap kerajaan pimpinan Pak Lah. Dengan berlakunya penahanan Abdul Razak Baginda yang merupakan penganalis politik yang berhubung rapat dengan Timbalan Perdana Menteri, seolah-olah satu fenomena yang kini tidak sabar disaksikan oleh rakyat jelata akan berlaku. Banyak telah diperkatakan dalam blog dan media massa tentang pengaruh Khairy Jamaluddin dan bagaimana beliau naik dengan mudah kerana pengaruh PM sendiri. Peristiwa ‘di-boo’ oleh perwakilan pemuda UMNO masih segar dalam ingatan semua. Namun, ingin saya tekankan di sini bahawa sesiapa yang naik dengan cepat dan mudah, akan turun dengan cepat dan mudah juga, itulah lumrah alam, contoh terbaik berlaku kepada Anwar Ibrahim sendiri. Sebagai protégé Dr M, Anwar naik dalam parti UMNO dengan cepat dan mudah. Beliau dilihat sebagai seorang yang fasih dan petah berpidato dan berceramah. Skil ucapan beliau memang tiada tandingan, hingga saya mengakui beliau merupakan ‘pemidato’ yang lebih cekap berbanding Dr M sendiri yang lebih konvensional dan fundamental. Inilah bakat dan peluang yang ada pada Anwar untuk bertapak kukuh dalam UMNO, menyisihkan Tun Ghafar Baba, sungguhpun terdapat dakwaan yang beliaulah yang sebenarnya memulakan kempen politik wang untuk mendapatkan tempat Ghafar. Bersalah atau tidak, itu bukan apa yang penting hari ini. Siapa berani menyatakan politik tidak kotor? Memang sangkaan umum bahawa Anwar seorang opportunis dan memang beliau bercita-cita hendak menggantikan Dr M sebagai PM. Namun, beliau telah tersalah kira dalam strategi percaturan politik untuk menjadi PM. Beliau bolehlah dianggap jahil dan agak cuai kerana beliau sepatutnya sabar dan tidak memberontak kerana memang Dr M akan bersara tidak lama lagi. Ini terbukti dengan penyerahan kuasa sementara kepada Anwar sebagai Pemangku Perdana Menteri suatu ketika dahulu. Anwar patut mencontohi sikap seperti PM sekarang yang menjadi timbalan yang baik dan mendengar cakap ketua beliau. Hari ini, terbukti Pak Lah telah memberhentikan kebanyakan projek mega Dr M yang turut ‘dipersetujui’ beliau ketika menjadi timbalan Dr M. Ini barulah percaturan politik yang betul. Sama ada dipengaruhi Khairy atau Kalimullah, hal ini tidak penting. Hari ini, Pak Lah ialah PM dan Pak Lah yang mengeluarkan arahan. Siapa kata kalau Anwar menjadi PM, beliau tidak akan dipengaruhi para penasihatnya? Seperti yang kita tahu, walaupun Anwar seorang yang petah bercakap, namun beliau tidak ‘sebijak’ Dr M dari segi akademik. Begitu juga dengan Pak Lah. Jadi, tidak hairanlah kiranya Anwar juga akan mengikut nasihat penasihat yang beliau lantik. Dr M juga mempunyai ramai penasihat, tetapi seolah-oleh semua keputusan dibuat oleh beliau kerana terdapat ‘one-man show effect’ setiap kali Dr M mengumumkan sesuatu atau memberikan temuramah media. Inilah kesan positif daripada pentadbiran Dr M. Beliau nampak in-control. Dr M dilihat mampu menyelesaikan masalah. Persepsi yang sama tidak terlihat pada Pak Lah. Dalam politik, persepsi rakyat terhadap pemimpin adalah penting. Walaupun Anwar begitu dikaitkan dengan rasuah dan politik wang serta kegiatan tidak bermoral yang hari ini dibuktikan tidak bersalah, majority rakyat memandangnya sebagai pemimpin yang berkaliber dan dianiaya oleh Dr M. Sebab itu dalam pilihanraya 1999, BN kalah teruk di Terengganu dan hampir kalah di Kedah. Parti PAS dan Keadilan berganding bahu bekerja keras mendapatkan simpati rakyat. Anwar berjaya menghasilkan ‘the reformasi effect’. Ramai bersimpati dengan kes beliau. Tetapi itu adalah zaman dahulu, zaman kini, Anwar bebas. Sama ada ‘dibantu’ oleh Pak Lah atau tidak, ini tidak penting. Yang penting ialah beliau kembali bertapak dalam arus perdana politik tanah air sekiranya beliau masih ingin berhasrat menjadi PM. Saya tahu dan yakin bahawa Anwar masih berminat, beliau boleh menafikannya tetapi sedalam-dalam sanubarinya, saya pasti beliau masih rasa tidak berputus asa. Apabila kita berdepan dengan dua pilihan, kita akan memilih yang terbaik antara dua calon walaupun kedua-duanya adalah korup. Ternyata Anwar mempunyai lebih karisma berbanding Pak Lah. In English, I would like to put it that Anwar is a born-leader, Pak Lah is a born-administrator. Maknanya, Anwar mempunyai ciri-ciri kepemimpinan yang berkarisma manakala Pak Lah pula hanya boleh menjadi pentadbir. Pemimpin yang berkarisma adalah penting. Rakyat menjadi yakin terhadap pemimpin yang berkarisma. Ini terbukti apabila Bush dan Blair berjaya meyakinkan rakyat mereka bahawa perang di Iraq adalah sesuatu yang mesti diteruskan meskipun semuanya hanya bohong belaka. Dalam real-politik dan politik berteraskan Machiavelli di mana ‘the end justifies the means’, ahli politik perlu memahami bahawa dalam masa yang singkat, dia perlu mendapat kepercayaan daripada rakyatnya supaya mudah bertapak kukuh untuk sepenggal lagi. Akan tetapi, dalam konsep dan taktik BN sebagai parti pemerintah, lazimnya ini tidak berlaku. Bila dekat masa pilihanraya, barulah BN melepaskan wang berjuta-juta membiayai projek untuk rakyat. Rakyat bukan tidak tahu tentang hal ini, tetapi beranikah rakyat mengundi pembangkang yang tidak menjanjikan habuan apa-apa? Sekurang-kurangnya, rakyat mendapat faedah dan cukup makan. Rakyat bukan bodoh, rakyat hendak hidup sahaja, rakyat tidak kisah siapa yang menjadi PM asalkan terdapat habuan ketika pilihanraya. Inilah kekuatan penting yang dimiliki BN dan UMNO umumnya. Mereka mempunyai wang yang banyak. Susah untuk parti DAP, PAS dan ADIL memecah majority 2/3 di parlimen. Mereka boleh mengurangkan majority tersebut tetapi tidak mungkin memecahkan sehingga menjadi slim majority seperti yang berlaku di India. Memang dalam tahun 2004, Pak Lah dikreditkan sebagai PM yang menang paling banyak kerusi dalam pilihanraya umun sehingga lebih 90% majority. Tetapi apakah maksud 92% itu? Adakah sebabnya Pak Lah is Mr Clean and Mr Nice Guy ataupun rakyat terlalu gembira dengan persaraan Tun. Ataupun kedua-duanya. Abdullah Ahmad Badawi memang terkenal dengan keluarga ulama beliau dan beliau seorang yang ‘down to earth’. Maknanya, rakyat masih menyokong BN, cuma tidak menyokong Tun. Ini bermakna rakyat mahu pembangunan di bawah BN kerana BN merupakan parti tunggal yang mampu ‘membela’ nasib rakyat kerana kekebalan dan kekayaan yang dimiliki. Yang pentingnya, kita ada satu barisan pembangkang yang kuat supaya BN tidak lari daripada tujuan asal untuk membela rakyat secara adil (simbol dacing) kepada satu parti yang terlalu korup sehingga rakyat tidak percaya lagi kepada BN. Ini mungkin atau tidak mungkin berlaku bergantung kepada fenomena politik negara. Namun demikian, simple majority juga boleh mengundang masalah yang serius sehingga boleh mengulangi sejarah hitam 1969. Fabrik yang menjalin perpaduan rakyat amat penting. Jika hilang fabrik ini, negara akan berpecah-belah…
Akan bersambung...
Sebagai permerhati politik tempatan dan rakyat biasa Malaysia yang tercinta ini, saya ingin memberikan pandangan saya berkenaan scenario politik tanah air kebelakangan ini. Umum mengetahui bahawa keadaan politik Negara nyata tidak stabil dengan kritikan bekas Perdana Menteri, Dr M terhadap kerajaan pimpinan Pak Lah. Dengan berlakunya penahanan Abdul Razak Baginda yang merupakan penganalis politik yang berhubung rapat dengan Timbalan Perdana Menteri, seolah-olah satu fenomena yang kini tidak sabar disaksikan oleh rakyat jelata akan berlaku. Banyak telah diperkatakan dalam blog dan media massa tentang pengaruh Khairy Jamaluddin dan bagaimana beliau naik dengan mudah kerana pengaruh PM sendiri. Peristiwa ‘di-boo’ oleh perwakilan pemuda UMNO masih segar dalam ingatan semua. Namun, ingin saya tekankan di sini bahawa sesiapa yang naik dengan cepat dan mudah, akan turun dengan cepat dan mudah juga, itulah lumrah alam, contoh terbaik berlaku kepada Anwar Ibrahim sendiri. Sebagai protégé Dr M, Anwar naik dalam parti UMNO dengan cepat dan mudah. Beliau dilihat sebagai seorang yang fasih dan petah berpidato dan berceramah. Skil ucapan beliau memang tiada tandingan, hingga saya mengakui beliau merupakan ‘pemidato’ yang lebih cekap berbanding Dr M sendiri yang lebih konvensional dan fundamental. Inilah bakat dan peluang yang ada pada Anwar untuk bertapak kukuh dalam UMNO, menyisihkan Tun Ghafar Baba, sungguhpun terdapat dakwaan yang beliaulah yang sebenarnya memulakan kempen politik wang untuk mendapatkan tempat Ghafar. Bersalah atau tidak, itu bukan apa yang penting hari ini. Siapa berani menyatakan politik tidak kotor? Memang sangkaan umum bahawa Anwar seorang opportunis dan memang beliau bercita-cita hendak menggantikan Dr M sebagai PM. Namun, beliau telah tersalah kira dalam strategi percaturan politik untuk menjadi PM. Beliau bolehlah dianggap jahil dan agak cuai kerana beliau sepatutnya sabar dan tidak memberontak kerana memang Dr M akan bersara tidak lama lagi. Ini terbukti dengan penyerahan kuasa sementara kepada Anwar sebagai Pemangku Perdana Menteri suatu ketika dahulu. Anwar patut mencontohi sikap seperti PM sekarang yang menjadi timbalan yang baik dan mendengar cakap ketua beliau. Hari ini, terbukti Pak Lah telah memberhentikan kebanyakan projek mega Dr M yang turut ‘dipersetujui’ beliau ketika menjadi timbalan Dr M. Ini barulah percaturan politik yang betul. Sama ada dipengaruhi Khairy atau Kalimullah, hal ini tidak penting. Hari ini, Pak Lah ialah PM dan Pak Lah yang mengeluarkan arahan. Siapa kata kalau Anwar menjadi PM, beliau tidak akan dipengaruhi para penasihatnya? Seperti yang kita tahu, walaupun Anwar seorang yang petah bercakap, namun beliau tidak ‘sebijak’ Dr M dari segi akademik. Begitu juga dengan Pak Lah. Jadi, tidak hairanlah kiranya Anwar juga akan mengikut nasihat penasihat yang beliau lantik. Dr M juga mempunyai ramai penasihat, tetapi seolah-oleh semua keputusan dibuat oleh beliau kerana terdapat ‘one-man show effect’ setiap kali Dr M mengumumkan sesuatu atau memberikan temuramah media. Inilah kesan positif daripada pentadbiran Dr M. Beliau nampak in-control. Dr M dilihat mampu menyelesaikan masalah. Persepsi yang sama tidak terlihat pada Pak Lah. Dalam politik, persepsi rakyat terhadap pemimpin adalah penting. Walaupun Anwar begitu dikaitkan dengan rasuah dan politik wang serta kegiatan tidak bermoral yang hari ini dibuktikan tidak bersalah, majority rakyat memandangnya sebagai pemimpin yang berkaliber dan dianiaya oleh Dr M. Sebab itu dalam pilihanraya 1999, BN kalah teruk di Terengganu dan hampir kalah di Kedah. Parti PAS dan Keadilan berganding bahu bekerja keras mendapatkan simpati rakyat. Anwar berjaya menghasilkan ‘the reformasi effect’. Ramai bersimpati dengan kes beliau. Tetapi itu adalah zaman dahulu, zaman kini, Anwar bebas. Sama ada ‘dibantu’ oleh Pak Lah atau tidak, ini tidak penting. Yang penting ialah beliau kembali bertapak dalam arus perdana politik tanah air sekiranya beliau masih ingin berhasrat menjadi PM. Saya tahu dan yakin bahawa Anwar masih berminat, beliau boleh menafikannya tetapi sedalam-dalam sanubarinya, saya pasti beliau masih rasa tidak berputus asa. Apabila kita berdepan dengan dua pilihan, kita akan memilih yang terbaik antara dua calon walaupun kedua-duanya adalah korup. Ternyata Anwar mempunyai lebih karisma berbanding Pak Lah. In English, I would like to put it that Anwar is a born-leader, Pak Lah is a born-administrator. Maknanya, Anwar mempunyai ciri-ciri kepemimpinan yang berkarisma manakala Pak Lah pula hanya boleh menjadi pentadbir. Pemimpin yang berkarisma adalah penting. Rakyat menjadi yakin terhadap pemimpin yang berkarisma. Ini terbukti apabila Bush dan Blair berjaya meyakinkan rakyat mereka bahawa perang di Iraq adalah sesuatu yang mesti diteruskan meskipun semuanya hanya bohong belaka. Dalam real-politik dan politik berteraskan Machiavelli di mana ‘the end justifies the means’, ahli politik perlu memahami bahawa dalam masa yang singkat, dia perlu mendapat kepercayaan daripada rakyatnya supaya mudah bertapak kukuh untuk sepenggal lagi. Akan tetapi, dalam konsep dan taktik BN sebagai parti pemerintah, lazimnya ini tidak berlaku. Bila dekat masa pilihanraya, barulah BN melepaskan wang berjuta-juta membiayai projek untuk rakyat. Rakyat bukan tidak tahu tentang hal ini, tetapi beranikah rakyat mengundi pembangkang yang tidak menjanjikan habuan apa-apa? Sekurang-kurangnya, rakyat mendapat faedah dan cukup makan. Rakyat bukan bodoh, rakyat hendak hidup sahaja, rakyat tidak kisah siapa yang menjadi PM asalkan terdapat habuan ketika pilihanraya. Inilah kekuatan penting yang dimiliki BN dan UMNO umumnya. Mereka mempunyai wang yang banyak. Susah untuk parti DAP, PAS dan ADIL memecah majority 2/3 di parlimen. Mereka boleh mengurangkan majority tersebut tetapi tidak mungkin memecahkan sehingga menjadi slim majority seperti yang berlaku di India. Memang dalam tahun 2004, Pak Lah dikreditkan sebagai PM yang menang paling banyak kerusi dalam pilihanraya umun sehingga lebih 90% majority. Tetapi apakah maksud 92% itu? Adakah sebabnya Pak Lah is Mr Clean and Mr Nice Guy ataupun rakyat terlalu gembira dengan persaraan Tun. Ataupun kedua-duanya. Abdullah Ahmad Badawi memang terkenal dengan keluarga ulama beliau dan beliau seorang yang ‘down to earth’. Maknanya, rakyat masih menyokong BN, cuma tidak menyokong Tun. Ini bermakna rakyat mahu pembangunan di bawah BN kerana BN merupakan parti tunggal yang mampu ‘membela’ nasib rakyat kerana kekebalan dan kekayaan yang dimiliki. Yang pentingnya, kita ada satu barisan pembangkang yang kuat supaya BN tidak lari daripada tujuan asal untuk membela rakyat secara adil (simbol dacing) kepada satu parti yang terlalu korup sehingga rakyat tidak percaya lagi kepada BN. Ini mungkin atau tidak mungkin berlaku bergantung kepada fenomena politik negara. Namun demikian, simple majority juga boleh mengundang masalah yang serius sehingga boleh mengulangi sejarah hitam 1969. Fabrik yang menjalin perpaduan rakyat amat penting. Jika hilang fabrik ini, negara akan berpecah-belah…
Akan bersambung...
Subscribe to:
Posts (Atom)
